Enkele uren terug was ze zelf naar de auto gelopen. Nu lag ze in het ziekenhuis met heel veel pijn. Haar borst deed pijn bij elke ademhaling. Ze kon niet vrij bewegen, alles deed pijn. Tranen van pijn en vrees verlieten haar ogen en gleden over haar wangen. Haar gedachten gingen terug naar die kruising. Ze wist dat ze voorrang had. Ze had uitgekeken, maar toch… Vanwaar die auto kwam wist ze niet. Een ding was zeker ze heeft de auto niet gezien. Ze hoorde de klap, ze voelde de auto tot stilstand komen en …
Ze probeerde zich te herinneren wat er gebeurde, maar alles voelde als een film in fast forward. Een stem bracht haar uit haar gedachtewereld.
“Mevrouw… mevrouw!”
Ze opende haar ogen. Een verpleegkundige stond naast haar bed. Hij leek moe en keek bezorgd.
“Ik moet u helaas zeggen dat mijn collega’s staken. Ik ben vandaag alleen”
Zonder iets te zeggen liet ze weten dat ze hem had gehoord. Hoe staakt iedereen? Maar ze had weinig energie om na te denken over waarom verpleegkundigen massaal zouden moeten staken. Voor haar was belangrijk dat ze dit overleefde en gezond terug kon naar huis. Hij gaf haar wat pijnstillers. Ze kon niet veel bewegen, maar kon zien hoe hij verder ging naar andere patiënten in de kamer. Ze hoorde zijn stem nog een paar keer hetzelfde vertellen aan de anderen en toen was hij weg. Hij kwam uren niet terug.
Aan de overkant lag een man in zijn eigen plas. Naast haar probeerde een man met watten en gewoon met water zelf de wond aan zijn been, schoon te maken. Ze hoorde de patiënten praten over de situatie. In een andere kamer probeerde een vrouw zelf naar de badkamer te lopen en kwam te vallen. Volgens de berichten op Starnieuws zou een overgroot deel van de verpleegkundigen voor de rest van de dag niet meer verschijnen.
Paniek en angst vulden haar. Ze kon nauwelijks ademen. Ze wilde schreeuwen, maar ze kon niet. Langzaam voelde ze de dat de pijnstillers uitgewerkt waren. Ze begon de pijnen weer te voelen. Ze werden steeds heftiger. Nog voordat de pijn ondraaglijk werd, hoorde ze een lieve stem:
“Mevrouw Jones… het is tijd voor uw medicijnen.”
Ze opende haar ogen en zag een verpleegkundige naast haar bed, met een vriendelijke glimlach en een dienblad. Ze kon even niet begrijpen wat er was gebeurt, haar hart klopte nog snel, maar ze had gewoon gedroomd. Ze keek even rond, alles leek normaal.
Ze vroeg met een zachte stem, om zeker te zijn: “Staken jullie?”
De verpleegkundige smilede vriendelijk en zei: ‘Ja, niet iedereen heeft de beloofde toelage gehad. Ik ook niet, maar niet iedereen kan op straat de patiënten hebben ons nodig’.
Ze moest terugdenken aan haar droom en zei: ‘Dank dat jullie er zijn’
De verpleegkundige lachte en zei: “Altijd, mevrouw. Wij zijn er altijd.”
EINDE
De afgelopen jaren en recent nog hebben we in het nieuws gelezen dat ziekenhuispersoneel of andere gezondheidsinstellingen in actie zijn. Uit ontevredenheid over de werksituatie, het salaris, gebrek aan belangrijke middelen…. Ze kwamen op voor zichzelf, maar nog steeds met hun medemens in het hart. Terwijl een deel opkwam voor hun rechten, bleef een deel achter om de zieke mens niet aan haar lot over te laten.
Ja ze hebben een eed afgelegd, maar hoe zou het leven eruitzien als er geen verpleegkundigen waren. Niemand die onze temperatuur komt opnemen, niemand die je bloeddruk komt meten, niemand die je medicijnen brengt, niemand die de zorg van jou of je geliefde op zich neemt en dat met veel liefde doet. Gewoon zieke mensen die het moeten bekijken. De wereld zou een andere plek zijn, waar ziekte of ouderdom het einde betekende.
I Pen Parts of Life wil vandaag alle zorgmedewerkers, in het bijzonder zij in Suriname, een fijne Dag der Verpleging toewensen. We zien jullie, we zien de inzet en liefde ondanks de onderbetaling, ondanks werkdruk, ondanks de vermoeidheid en shiften achter elkaar omdat de afdeling onderbemand is.
Dankjewel, verpleegkundigen.
Voor het werk dat velen van ons niet zouden kunnen.
Leave a Reply