Het meisje op de foto

Ik vond de relatie met mijn moeder in een oude doos.

Ik zocht toevallig naar een boek dat ik enkele jaren terug op school had gelezen. Mijn moeder bewaarde alle oude spullen in dozen in het huis. Het was een heel klein huis met 1 kamer. Er was weinig ruimte om vrij te bewegen in huis. Doordat spullen overal lagen wist ik niet echt waar te zoeken, maar ik had dat boek echt nodig. Terwijl ik de verschillende dozen weghaalde en zocht naar mijn boek zag ik in een hoek een hele oude doos.

gevoel dat ze echt wilde weten hoe het echt ging. Ik kreeg ook nooit echt complimenten hoewel ik me best deed op school.

Toen ik tiener was, ergerde ik me daaraan. Waarom zei ze nooit dat ze trots op me was? Waarom stelde ze nooit echte vragen, zoals “hoe gaat het écht met je”? ik kon nooit echte gesprekken met haar voeren als dochter. We hadden die band gewoon niet. Ik voelde me soms zo alleen ondanks ik nog met mijn moeder woonde. Ik mocht bijna niets, nooit had ze geld. Ik ben niet ondankbaar hor. Ik weet dat mijn moeder hard werkte om me te verzorgen, maar ik was moe van dat leven. Ik kreeg net genoeg geld om de bus te betalen voor de school, maar leuke dingen kopen. Dat was een droom. Als ik iets brak of verloor zou ze echt boos worden.

Ik kon niet wachten tot ik oud genoeg was om weg te gaan. Weg uit het huis waar ik nieteens vrij kon lopen, weg van de armoede, weg van mijn moeder die me nieteens zag.

Tot ik die doos vond.

De foto’s die alles veranderden

“Mama… ik denk dat ik je nooit echt heb gevraagd hoe je leven was vroeger. Als meisje. Wat waren je dromen?”

Het verhaal achter mama

“Ik wilde verpleegster worden,” zei ze. “Dat was altijd mijn droom. Ik wilde voor mensen zorgen. Maar ik hield ook van kunst. Ik maakte tekeningen en ging naar elke tentoonstelling van Readytex. Als ik vroeg van school ging, stapte ik altijd in Readytex Art Gallery om de kunstwerken te bekijken en om te zien of er nieuwe collecties waren. Mijn droom was om ooit iets op te hangen in een galerie.”

Ik luisterde aandachtig en vond het vreemd dat ik deze dingen niet wist.

“Toen ontmoette ik je vader. Ik was negentien. Jong, naïef. Hij had mooie woorden, en ik geloofde in liefde. Alles ging snel en ik raakte zwanger en alles wat ik gepland had, ging naar de maan. Die periode was de zwaarste periode van mijn leven.”

Ik keek naar mijn moeder en voor het eerst zag ik zoveel emoties in haar. Ik voelde de tranen vlak achter mijn ogen, maar ik hield ze tegen.

“In die tijd…” Ze stopte even, alsof ze sterk probeerde te zijn om niet te huilen. “In die tijd betekende zwanger zijn dat je verantwoordelijkheid nam. Geen discussie je moest instaan voor de consequenties. Ik stond er bijna alleen voor. Dus ik stopte met school. Ik heb vaak gehuild. De vroedvrouw zei nog dat ik het kon combineren, maar hoe? Ik had geen vervoer, geen oppas, geen partner die echt hielp. Ik was alleen”

Ik herinnerde me hoe streng ze altijd was geweest. Hoe weinig ze sprak over emoties. Maar ineens begon ik het te begrijpen.

“Er was geen ruimte meer voor kunst. Mijn droom om verpleegkundige te worden, moest ik vergeten. Het was onmogelijk met die shifts. Jij huilde ’s nachts en ik had niemand. Je oma hielp af en toe, maar haar gezondheid liet het niet toe. Ik deed wat ik kon. Ik probeerde een balans te vinden tussen zorgen voor jou, koken en werken in de winkel. Ik wist niet hoe ik een moeder moest zijn. Ik leerde het onderweg.”

Het was alsof ik haar voor het eerst zag. Niet als de vrouw die altijd streng was, maar als iemand die haar dromen moest opgeven. Iemand die iets moois opgaf om iets anders moois te laten groeien. Alleen had niemand haar geleerd hoe.

“Dus soms als ik kort was, als ik nee zei of als ik zo streng voor je was… het was omdat ik niet wilde dat wat mij is overkomen met jou gebeurt. Het is niet dat ik niet van je houd. Ik wil het beste voor je, maar soms weet ik gewoon niet hoe. Mijn hoofd zit vol met zorgen. Hoe ik ons leven beter kan maken”

Ik pakte haar hand en omhelsde haar. Ik was blij dat ze haar verhaal met me had gedeeld en besloot dat ik verder mijn best zou doen op school en mijn moeder trots zou maken. Mijn moeder groeide op met zes broers en zussen. Haar moeder was vaak ziek. Haar vader werkte dag en nacht. Er was weinig ruimte voor die emotionele band. Iedereen moest gewoon hard hun best doen op school. Toen zij zelf moeder werd, deed ze het zoals zij had geleerd.

Misschien heeft ze me niet vaak gezegd dat ze van me hield, maar ze heeft me liefgehad op haar eigen manier.

–Einde–

Oproep tot actie

We vergeten soms dat onze moeders ook mensen zijn. Dat ze niet geboren zijn als onze moeder, maar als vrouwen, meisjes met een eigen verhaal, een eigen jeugd, een eigen bagage. We kijken naar ze door de lens van wat wij denken dat we moesten krijgen, wat we verdienen, maar we vergeten wat zij allemaal misschien moesten opgegeven om het kleine te geven.

Het is bijna Moederdag, een dag om niet alleen de rol van je moeder te eren, maar ook de mens daarachter.

Misschien heb je een moeder die vaak afwezig was. Misschien een moeder die streng was, of hard. Misschien heb je haar nooit echt gekend, of draag je nog pijn van het verleden nog met je mee. Maar als ze er nog is… dan is er nog iets mogelijk. Een gesprek.

Bel haar vandaag nog, stuur een bericht of ga langs met een cadeau, bloemen of gewoon haar favoriete gerecht of drank.

Soms zijn we gepijnigd door wat we hebben meegemaakt, door hoe wij ons voelden, maar zelf hebben we misschien nooit de tijd genomen om onze mama te leren begrijpen.

Misschien is het tijd om die vragen te stellen. Niet om oude wonden open te maken, maar om nieuwe bruggen te bouwen. Vraag haar naar wie ze was voordat ze jouw moeder werd. Gewoon de simpele dingen, op welke school ze zat, wat ze wilde worden in de maatschappij, haar eerste liefde, haar teleurstellingen.

Speciaal voor eenieder die niet een goede band heeft met mama: Vergeef je moeder. Niet voor haar, maar voor jezelf. Zodat je vrij bent om haar opnieuw te leren kennen of verder te gaan met je leven.

Niet elke moeder is makkelijk om lief te hebben. Maar elke moeder is een mens. Een mens met eigen dromen, verwachtingen, een mens met pijn, een mens met een verleden.

Je zal ook eens moeder of vader worden. Je kinderen zullen je niet altijd begrijpen, maar je wilt de beste moeder of vader zijn, dus je hoopt dat ze tenminste begrijpen waarom je doet wat je doet. Je wil dat ze je vergeven als je fouten maakt.

Als je het lang niet hebt gedaan: Check on your mom today
Soms lukt het niet uit eigen kracht een relatie te herstellen, maar er is altijd een andere weg….