Onder zijn vrienden is hij de enige die het zo ver had geschopt in het leven. Hij rijdt de duurste auto, had een grote TikTok, Facebook en Instagram fanbase, hij heeft die looks, is grappig, charmant en was een people’s person die met zijn mooie woorden bijna alles liet lukken. Marcus was de man met wie iedereen wilde omgaan.
Hij stond zelden stil. Naast het werk als influencer was hij altijd klaar voor parties, vrouwen, geld. Marcus hield van fun, de drukte, avontuur. Alles wat met chillen te maken had. Maar onder dat lachend gezicht, zat er iets die hij zelf niet kon uitleggen. Of hij had het zolang weggestopt dat hij niet zou weten wat te doen als het naar boven zou komen.
Zijn echte identiteit was gebouwd op rebellie. Hij was opgegroeid in een gezin waar naar de kerk gaan verplicht was. Zijn jeugd zat vol regels waarop streng werd gelet. Dit mocht niet, dat mocht niet en deed je het toch dan zat er een straf op je te wachten. De school en de kerk leken de enige bezigheid. Al heel vroeg verzette Marcus zich tegen dat leven wat voor hem voelde als een gevangenis. Op zijn achttiende vertrok hij na een hevige ruzie met zijn vader. “Kom pas terug als je geleerd hebt wat respect is” had zijn vader gezegd, maar Marcus kwam nooit meer terug. Hij rende ver weg van alles wat hem aan de kerk en zijn jeugd herinnerde.
Marcus had vanwege zijn charme al een matige following op social media en vanwege de pijn begon hij te strooien met quotes. Het begon eerst als bash tegen de kerk en hij kreeg veel steun van anderen. Later legde hij de focus op andere zaken. Hij motiveerde anderen, maar zijn eigen moraal verminderde langzaam. Hij stortte zich volledig in de wereld waarvan hij altijd al deel wilde zijn. Er was niets dat hij niet probeerde, van alcohol tot drugs. Hij vergat zijn vader, vergat God en alles wat met de kerk te maken had. Eén regel hield hij altijd aan: Never look back…
Maar het verleden weet altijd wel een weg terug te vinden….
Op een middag, toen hij zijn luxe appartement verliet, zag Marcus een man langzaam op de stoep in elkaar zakken met zijn hand op zijn borst. Het leek op een hartaanval, want de man had zichtbaar pijn. Een paar mensen liepen voorbij. Marcus zag hem en twijfelde even als hij moest helpen. Toen hij dichterbij kwam besefte hij dat iets in die man hem herinnerde aan zijn vader. Marcus belde 117 en bleef bij hem tot de medewerkers van SUR-CAD met de ambulance arriveerden. Dat moment liet hem niet los. Iets in die man liet hem terugdenken aan zijn vader.
Hij deed alles om niet aan hem te denken, maar het lukte niet. Hij ging uit en bleef later dan normaal op straat, maar elke keer als het even rustig was, gingen zijn gedachten uit naar zijn vader. Een paar dagen later kreeg Marcus een bericht van iemand die hij al jaren niet gesproken had. Het was zijn zusje, Leah.
“Papa gaat dood,” schreef ze. “Hij vraagt elke dag naar je. Hij ligt in AZ interne afdeling. Het zou goed zijn als je komt”
Marcus keek zeker een kwartier naar dat bericht. Een schuldgevoel heeft hij lang niet gehad. “Wat zou ik zeggen als ik ga? Komt het wel goed nadat ik tien jaar niets heb laten horen?”, dacht hij bij zichzelf. Hij vocht met zichzelf, met zijn gedachten maar hij ging toch. In het ziekenhuis leek zijn vader kleiner dan hij zich herinnerde. De man die ooit zo fors en sterk was nu helemaal zwak, hij ademde met moeite en had nieteens kracht om in bed te zitten.
“Marcus,” fluisterde zijn vader. “Je bent gekomen.” Op dat moment voelde Marcus de tranen achter zijn ogen, maar hij hield zich sterk. Hij ging dichterbij zitten en zei niets. Zijn vader gaf hem een hand. “Ik was te hard voor je,” zei hij. “Je was een jongen, die opzoek was naar een eigen identiteit. Ik wist niet hoe daarmee om te gaan, maar ik wilde wel het beste voor je. Vergeef me”. Op dat moment kon hij zijn tranen niet meer bedwingen. De brok in zijn keel deed pijn. Hij moest loslaten. Jaren van boosheid, wrok en gemis stroomden naar buiten. Voor het eerst in zijn leven discussieerde Marcus niet met zijn vader. Hij huilde het uit. Nu besefte hij hoeveel hij zijn vader gemist had al die jaren.
Die nacht bleef hij in de ziekenhuiskamer, terwijl zijn vader sliep. Hij dacht aan de woorden van zijn vader: “Je bent weggelopen van God, maar Hij is nog daar voor je. Hij wacht op je. God heeft je invloed gegeven en wil je gebruiken voor zijn glorie. Laat mijn misstap niet de reden zijn dat je Hem afwijst, zoon. Vergeet niet wie je werkelijk bent. Je bent geroepen, niet alleen om te schitteren voor mensen, maar om licht te brengen namens Hem. Als ik ga, laten het dan niet alleen pijn en verdriet zijn dat je bijblijft. Laat het een keerpunt zijn. Ga terug naar Hem. Vergeef mij en als je straks je eigen kinderen hebt, wees de vader die ik had willen zijn. Je draagt meer in je dan je zelf ziet. God is nog niet klaar met jou.”
Marcus zat daar alleen in de stilte van de nacht en dacht aan het leven dat hij had opgebouwd. Nu pas wist hij vanwaar de leegte kwam die hij vaak voelde. Hij besefte dat die dingen geen waarde hadden. Na het overlijden en begrafenis van zijn vader keerde Marcus terug naar huis, maar hij was niet meer dezelfde. De begrafenis had iets in hem wakker gemaakt dat hij niet meer kon negeren. Hij begon na te denken over zijn leven. Hij stopte met posten op sociale media. Hij wees uitnodigingen voor inspiratiesessies af waarmee hij geen vrede had. Hij begon na vele jaren weer de Bijbel te lezen, hij las boeken over genade en waarheid, en stapte uiteindelijk een kerk binnen. Hetzelfde soort kerk dat hij jarenlang bespot en een afkeer van had.
Eerst zat hij achterin. Maar hij bleef elke zondag terugkomen. Er was iets dat hem in die kerk hield. Iets waarover hij meer wilde weten. Op een dag sprak de pastor over Paulus, ooit een vervolger van christenen, maar later één van de krachtigste stemmen voor het evangelie, geloof, hoop en liefde. “God cancelt mensen niet,” zei de pastor. “Hij verandert ze.” Die woorden raakten Marcus. Hij dacht: “Misschien is mijn verhaal nog niet voorbij. Misschien heeft mijn leven nog steeds betekenis”. Maanden gingen voorbij. Marcus sloot zich aan bij een gebedsgroep, begon vrijwilligerswerk te doen, en werd mentor van jongens uit gebroken gezinnen.
Veel van de jongens, deed hem aan zichzelf denken, boos, rebellerend, eigenwijs. Maar Marcus preekte niet. Geen veroordeling, maar hij luisterde. Hij wilde daar zijn voor de jongens, iemand met wie ze konden praten zoals hij dat wilde toen hij ook zo jong was. Langzaam won hij het vertrouwen van de jongens en kon hij met zijn verhaal hun harten raken. Op een avond, na maanden niet gepost te hebben op zijn social media, besloot Marcus live te gaan op Facebook. Hij had heel snel duizenden kijkers. Iedereen wilde weten waar hij was en waarom hij niets postte. Maar Marcus was daar om de waarheid over zijn verleden met zijn volgers te delen. De live ging viraal. Niet omdat het perfect was, maar omdat het echt was.
Vandaag runt Marcus een ngo die jonge mannen helpt hun leven een nieuwe wending te geven. Hij spreekt weer. Hij motiveert en inspireert weer, maar niet om zichzelf te bewijzen. Hij doet het vanuit een plek van groei, met de wens om anderen te geven wat hij zelf ooit nodig had: een luisterend oor en begeleiding.
—EINDE—
📝 Noot: Dit verhaal is fictief, maar de boodschap is echt. Hiermee willen we laten zien dat verandering mogelijk is, zelfs als jij of anderen denken dat het te laat is. Heb jij een persoonlijk verhaal van transformatie, hoop, of groei? Jouw verhaal kan anderen raken, motiveren en/of genezen. Stuur ons gerust een bericht als jij jouw verhaal met de wereld wil delen.
Leave a Reply